پهنه‌بندی زمین‌لرزه‌ای گستره تهران و نواحی مجاور با استفاده از مجموعه‌های فازی

ارزیابی خطر زمین‌لرزه، مانند بسیاری از موضوعات دیگر زلزله‌شناسی، به دلیل تنوع عوامل مؤثر در وقوع زمین‌لرزه‌ها، مبحث پیچیده‌ای است. وجود عدم قطعیت که ناشی از مبهم بودن و ناکامل بودن داده‌های مرتبط است، استفاده از روش‌های مناسب در بررسی خطر زمین‌لرزه‌ را اجتناب‌ناپذیر می‌کند. استفاده از روش فازی این امکان را فراهم می‌سازد که بتوان عدم قطعیت‌ها را در این بررسی‌ها لحاظ کرد. در این پژوهش با استفاده از روش احتمالاتی و به‌کارگیری مجموعه‌های فازی، به‌مثابه ریاضیاتی که براساس عدم قطعیت بنا شده، تحلیل خطر زمین‌لرزه برای منطقه تهران و نواحی پیرامون، صورت گرفته است. ابتدا، پارامترهای موردنیاز محاسبات تحلیل احتمالاتی خطر زمین‌لرزه، با روش بُرش به صورت فازی محاسبه شده‌اند. پس از به‌کارگیری مقادیر فازی در روابط موجود و استخراج خروجی به صورت فازی، با استفاده از روش مرکز سطح، خروجی غیر فازی شده است و درنهایت برای شبکه‌ای از نقاط، در منطقه‌ای به مختصات N°37-°34 و E °54 - °5/49 شامل تهران و نواحی پیرامون، مقادیر شتاب افقی مورد انتظار از رویداد زمین‌لرزه در چشمه‌های بالقوه زمین‌لرزه محاسبه و نقشه‌های پهنه‌بندی خطر زمین‌لرزه در گستره تهران تهیه شده است. نقشه‌های پهنه‌بندی خطر زمین‌لرزه برای 10% احتمال افزایش در 50 سال (دوره بازگشت 475 سال)، و 63% احتمال افزایش در 50 سال (دوره بازگشت 50 سال)، در گستره تهران تهیه و ارائه شده است. با توجه به نقشه‌های ارائه شده، شهر تهران در پهنه‌ای با شتاب جنبش زمین معادل g38/0-g35/0 برای 10% احتمال افزایش در 50 سال، و g15/0-g12/0 برای 63% احتمال افزایش در 50 سال قرار دارد. مقایسه نتایج این مطالعه با نتایج تحقیقات انجام شده به روش‌های مرسوم، نشان از دقت جمع آوری داده‌های پایه، انتخاب مناسب تابع‌های عضویت و تطبیق بهتر نتایج با تجربیات موجود دارد.